Wie in een museum naar het publiek kijkt, ziet vaak hetzelfde: eerst zoeken we de bekende kunstwerken en bij onbekende schilderijen kijken we het liefst allereerst naar het bordje naast het schilderij: van wie is 't en wat stelt 't voor? Het gaat ons ogenschijnlijk niet om de verwondering over het nieuwe, maar om het herkennen van het vertrouwde.

Ik realiseerde me dat sterk, toen ik kennismaakte met het werk van mijn leermeesteres Claudia Tebben:
www.tebben.art

Bij eigentijdse, abstracte kunst is dat lastig: veel abstracte kunst laat zich niet gemakkelijk herkennen. Het woord 'abstract' zegt het al: losgetrokken van de herkenbare werkelijkheid. Abstracte kunst maakt het ons kijkers bewust moeilijk. En hoe frustrerend is het dan, als het kunstwerk Compositie heet, Zonder titel of Beeltenis 4.

Maar al te graag laten we ons door kunstkenners, critici of schoolmeesters vooraf vertellen wat we zien, wat we moeten zien. En daar is niks mis mee, behalve als onze eigen kijk en onze eigen interpretatie erdoor belemmerd wordt. Het betekenis geven aan een schilderij, een gedicht, een muziekstuk is een wisselwerking tussen het werk en ons, de kijker, lezer, luisteraar. En dat houdt een zeker risico in: je kunt aangenaam verrast worden, maar ook gechoqueerd of boos.

Ik houd van dat onbevooroordeelde, riskante kijken. Daarom heten mijn schilderijen allemaal Beeltenissen, in de hoop dat u er uw eigen, persoonlijke betekenis aan geeft.

Paul Rodenko schreef hierover het volgende prachtige gedicht.